Hans en Mariska en de schapendoezen Isa en Jeetje. We wonen we in Boven-Leeuwen, in het mooie land van Maas en Waal. Elke dag wandelen wij hier op de dijk of in de uiterwaarden.

Waarom een schapendoes?
Dat ik ooit honden zou nemen was geen vraag, maar een feit. Ik heb mijn hele leven honden leuk gevonden en zocht altijd hun gezelschap. Al lang voor ik mijn eerste hond had, heb ik voor mezelf bedacht hoe die eruit moest zien. Langharige honden heb ik altijd leuker gevonden dan kortharige. Die warrelige vachten spreken mij gewoon meer aan. Maar welk ras?
Tot een collega haar schapendoes Banjer liet zien. Dit was het. Dat vrolijke en uitbundige wolbaaltje was het helemaal. Ik was verliefd.
Toch duurde het nog even voordat ons eerste hondje zich aandiende. Een 40-urige werkweek wilde ik mijn hond niet aandoen. Pas toen ik in verwachting was van ons eerste kindje, zijn we ons meer gaan verdiepen in de schapendoes en zijn karakter. Ook heb ik nog wat andere rassen bekeken, maar de does bleef nummer 1. En warempel, Banjers liefje was ook drachtig…
Achteraf vond mijn eerste kennismaking met de does al veel eerder plaats. Mijn oma had een hondje uit het asiel, Blacky, waar ik als kind helemaal dol op was. Pas toen ik zelf een schapendoes had, zei mijn oma dat Blacky een schapendoesje was. Weliswaar geschoren, maar toch een echte does. Waarschijnlijk is zij de grondlegger geweest voor mijn liefde voor doezen.

Ik, Mariska, heb al vanaf 1996 Schapendoezen. De eerste was Malou. Een open en zeer vrolijk Schapendoesje. Ze was heel erg gericht op mij en wist al wat ik ging doen, voordat ik dat zelf door had. Daar wilde ik er nog meer van hebben en ben ik me gaan verdiepen in wat dat allemaal inhoudt. Dat was het begin van mijn grootste hobby en de kennel Ons vrolijk doesje.

Malou heeft tot onze grote spijt nooit pups mogen krijgen. Toen ze in 1999 weer niet drachtig was, is Gaby gekomen. Gaby kreeg gelukkig wel pups en haar eerstgeborene -Suuske- mocht blijven. Vanaf toen heb ik, op een paar jaar na, altijd drie doesjes in huis gehad. Malou, Gaby en Suuske zijn er helaas niet meer. Gelukkig leeft de lijn voort in de dochter van Suuske -Babbe- in haar kleinkind Isa en haar achterkleinkind Jeetje. Inmiddels heeft Gaby, de stammoeder van Ons vrolijk doesje al meer dan 400 nakomelingen!

Ik leer graag nieuwe dingen. In 2005 heb ik mijn KK1 (Kynologische Kennis) gehaald en in 2010 ben ik met goede cijfers geslaagd voor de KK2, met dank aan de KC Nieuwegein voor de goede begeleiding. Ook ben ik in het bezit van het diploma Dierenverzorging en EHBO. Verder heb ik 14 jaar als voedingsconsulent voor honden en katten bij Prins Petfoods gewerkt, waar ik heel veel over voeding, maar ook gedrag en fokken heb geleerd.

Omdat Malou altijd zo vrolijk was, werd de naam van onze kennel een voorvoegsel: Ons vrolijk doesje. Neem het woordje kennel niet te letterlijk. Onze schapendoezen zijn in eerste instantie huishonden. Ze horen bij ons gezin, leven bij ons in huis en zijn onze maatjes. Incidenteel hebben we een nestje, maar niet vaker dan één keer per anderhalf, twee jaar en maximaal drie per hond.

Hans is in 2017 bij mij en de doezen komen wonen. Gelukkig ook een hondenliefhebber. Hij is net als ik heel betrokken bij onze meiden en helpt mee waar hij kan als er een nestje is. Samen met de meiden hebben we een leuk huishouden.

Sinds februari 2021 woont Zumi bij ons. We wilden een kleiner ras, ook om eventueel mee te fokken, maar vooral voor de fun. Het is een totale tegenhanger geworden van een schapendoes, een Chinees naakthondje. Zumi is een echte diva tussen de doezen en een heel grappig hondje.

In oktober 2023 heeft Babbe een paar aanvallen van GVS gehad, een evenwichtstoornis, waardoor ze snel uit balans was. Na de vierde aanval was ze echt helemaal van slag en hebben we haar rust gegeven. 

Omdat het wel heel erg rustig in huis was, hebben we een andere droom van mij uit laten komen. Katten en dan wel de schapendoezen onder de katten, Maine Coons. Twee katertjes omdat ze dan elkaar hebben tegenover de honden. En ze zijn zo leuk!